Arbuzowe zjem tabletki dwie

Cierpię na niedobór snu oraz nadmiar słów.

Nadmiar słów objawił się ostatnio pisarsko. W dziele wiekopomnym kluczowe były, jakże romantyczne, wyrażenia "stosunek", "rozwiązanie", "praca" oraz "okres" i "wypowiedzenie". Niestety, adresat czy też publika nie zareagowała należycie. Myślą.

Jakby było nad czym.

Powinnam być przerażona własną lekkomyślnością. Nie jestem.

Powinnam rozpaczać nad hipoteką. Nie rozpaczam.

Powinnam dołować się statystykami. Nie chce mi się.

Cieszę się jesienią, choć rękawiczki, szalik i kaszkiecik mnie nie opuszczają, co najwyżej wędrują do torby na wszelki.

Jestem spokojna, mimo wielości opcji i możliwości, mimo niepewności.

Dorastam do stoicyzmu.

Nie chce mi się być dorosłą. Ale jeśli muszę, to przynajmniej będę zadowolona z życia. I będę słuchać serca. Banał jak cholera. Ale właśnie to robię, i uwierzcie mi na słowo, że kiedy się to robi, jest to za każdym razem odkrywcze jak prapremiera płyty albo jak pierwszy kasztan, który jakiś czas temu spadł mi pod koło roweru.      Teraz będzie mieszkał w kieszeni aż do lutego, będąc takim małym, spokojnym kołem ratunkowym. Wiecie przecież, jak dobrze jest poczuć gładkość kasztana w kieszeni, złapać się go, uczepić, dzięki niemu nie utonąć w codzienności.

*

- Po co ci skakanka w aucie?

- No jak po co?! Do skakania!

*

-...... blablabla (kłótnia)

- A nieprawda, mama rządzi! Mama jest w domu bogiem!

- Głupi! Boginią mama jest!

*

Słucham serca.

Nigella twierdzi, że serce domu to kuchnia. Może.

Komuś snickersową muffinkę?