Jestem anonimowym melancholikiem

Na odwyku.

Przy kolejnej zapałce łamiącej się pod naciskiem powiek uświadamiam sobie, że czas pędzi tak bardzo, że chyba zapomniałam w tym roku mieć porządną, jesienną depresję.

I wpadam w doła, że nie mam doła. 

Bo jak to tak, nawet deprechy nie mogę mieć? Nikt mnie nie kocha, nikt mnie nie lubi, nawet jesień w tym roku jakoś tak mnie olała, przegalopowała obok i zima.

Nie udało mi się jeszcze zgubić rękawiczek, a już od dawna bardzo zimno mi w łapki.

Gdzie te długie wieczory nad laptopem? Herbata rooibos earl grey? Oglądanie Sliding doors i Poppy?

Gdzie powody do narzekania? Gdzie?

Sting z płytą adwentową za pasem, a tu nic, żadnej melancholii.

Poza średnim, statystycznym natężeniem bejbiblusa. Blues spóźniony nieco,  wynikający ze zmęczenia i nierównowagi przychówek vs matka. Nadal 3:1. Obecnie przekłada się ta proporcja także na wynik. Przegrywam z kretesem. Nie ogarniam.

Ale wiem jedno: w tym roku przynajmniej jasne jest kto jest winny wszystkiemu.

Bo to przez Pana świat wygląda zawsze kolorowo. 

Bo to Pan ma anielską cierpliwość do mnie i do moich kłopotów, lęków i schiz. 

Bo to Pan jest zawsze kiedy potrzebuję wsparcia, silnego ramienia do wypłakania i szerokiej klaty do sięprzytulania.

Przez Pana nie mogę mieć deprechy.    

To Pana wina.