mole chodzą mi po głowie

i wygryzają dziury w słowach.

czasem się ich boję

chodzą słowa nie do powiedzenia...

nie-do-powiedzenia

niedopowiedzenia

nieporozumienia

nierozmawianie....

kiedy długo drugie nie widzi pierwszego

bo gdy siedzi człek samemu z czarnymi myślami

człowiek rzuca słuchawkami

rzuca słuchawkami

Wszyscy dookoła dostają pierdolca futbolowego. A ja wolę na jogę. Albo trening na linach. A ja wolę Metza w radio posłuchać, a tu nic - mecz. Krecik kontra Reksio.

Nie, nie rzucam słuchawkami, czarnych myśli też jakoś nie goszczę. Tylko te dziurawe słowa, i frustracja, zatem Fleet Foxes, Strachy na Lachy i No longer at ease.

Z przeżartych przez mole słów rodzą się złe sny.

Że dzwoni telefon o samobójstwie. Serce mi zamarza w tym śnie.

Że roznoszą się złe słowa i potem śledztwo i podejrzenie że to ja, bo byłyby mi na korzyść.

Źle mi z tymi snami.

Coraz trudniej.

Budzę się przez nie zmęczona i rozgoryczona.

Noc pocięta na kawałki.

Kolejna też, bo sny wracają.

Byc może dla (chwiejnej) równowagi w kolejnym śnie spotykam Maję Plisiecką. Pijemy witaminowe shake'i z granatami i mango. Rozmawiamy o palcach. I o stopach.  

Nie wiem już, czy te mole żywią się słowami i produkuja sny, czy na odwrót - żywią się snami i mordują słowa, mieląc je na papkę nie-do-powiedzeń.

Czereśnie jem.

muszę to przespać, przeczekać trzeba mi

Czasem coś, tyci czort, zdania szyk przestawi mi

Nagle coś drobiażdżek wręcz

Na manowce złości wywiódł mnie

patrząc na samotność, z którą się rozstaję,

wciągam, chrapiąc nozdrzami, zapach heliotropów

Chyba już nigdy nie będzie lepiej.

Uszy mnie ciągną w stronę tego, co już znam, faza na znane, osłuchane, klasyczne… Nawet Iwaszkiewicz, niezbyt lubiany, ale klasyczny i ubrany w muzykę - porywający.

Czasem mam taki odruch, żeby uciec. Uciec daleko. Właśnie dlatego, że nigdy nie będzie lepiej – bo to niemożliwe, żeby było lepiej, jeszcze lepiej. Już jest najlepiej jak tylko może być po tej stronie tęczy, lustra i wieczności.

Czasem mam taki odruch, żeby wszystko odciąć, uciąć, zakończyć, zamknąć, zatrzasnąć.

Urwać rozmowę wpół zdania, nie czekać już na nic, nie chcieć, nie dążyć.

Zacząć pielęgnować to, co jest – co było.

Zakonserwować, żeby się nie zepsuło.

Przestać czekać na to, co będzie, petryfikacji poddać teraźniejszość, zatopić jak motyla w bursztynie, schować do kieszeni i oglądać – jaki piękny.  

Jak dobrze, że wciąż mam tę odrobinę zdrowego rozsądku, żeby pamiętać, że w głębi serca wolę motyle z cerekwiska w Wołosatem – kolorowe, latające nad zarośniętym pogorzeliskiem, przysiadające tylko na ułamek chwili na włosach i kwiatach.

Nie-moje.

Wolne.

I fell in love

with the job

at first sight it looked pretty

/..../

wake me up in July

all I need is my bike

Nie, no ja oczywiście rozumiem angielski i wiem, że dziewczynka śpiewa o mieście. Warszawie nawet. I podoba mi się to śpiewanie, i jeszcze to, że coraz bardziej rośnie i dojrzewa dziewczynka od piosenki logopedycznej co to ją Królewna śpiewała łamiąc język (twej koszuli pstrości itd).

Boleśnie w dniach ostatnich przechodzę wieczny i nieskończony proces szukania równowagi między jobem, czyli korporacją (cog in the great machinery) a mną (somehow unique). Miłość do pracy ma swoje granice. I nie spodziewałam się, że tak szybko będzie potrzebne malowanie ich farbą czerwoną, i drutem kolczastym odgrodzenie.

Innych granic w innych miłościach szukam.

Mojemu miastu, mojemu Wro, mogłabym zaśpiewać need you less than I felt I would.

I dziwi mnie to, i otwiera nowe możliwości.

Krystalizują się marzenia w plany. I widzę dom w Bieszczadach, w których umrę, wcześniej jednak emeryturę tam spędzając - czy na Otrycie może, albo na jakim pojezierzu. Whatever, Bieszczady stają się moim zaświatem, wygladającym jak przedświat dziecięcy, rajów utraconych w dzieciństwie rubieże, gdzie uroczyście trwa największa z gal.... Trochę jeszcze, a budzący się we mnie znów włóczykij spowoduje, że Bieszczady bedą gdziekolwiek. Ważne z kim, dlaczego, po co. Barcelona, do której moja dusza pasuje idealnie. Sandomierz, naznaczony we mnie wspomnieniami ojców - obu tego samego imienia. Jakaś wioska w Sléibhte Chill Mhantáin, na południe od Baile Átha Cliath, w wiecznej zieleni.

Bo skoro wiem SKĄD idę, jeśli znam swój korzeń, to nie muszę być uglebiona. Jeśli wiem, DOKĄD idę, to mogę iść KTÓRĘDYKOLWIEK*, a Bieszczady mogą być GDZIEKOLWIEK, nawet z widokiem na morze. Morze Żółte na przykład. Z mocnym korzeniem mogę się hodować hydroponicznie**.

Odkrywam tajemnicę, która się nazywa: życie*** Czy nie widziałam ostatnio jakiegoś domu? Mam go w sobie. Jestem nim. Dla Ciebie też.

Drewniany dom. Nie wiem tylko czy taki zupełnie mały: dwa pokoje (biblioteka i sypialnia z łożem wysokim) kuchnia, piec węglowy czy kominek, rowery, owczarek niemiecki i kot, czy może jednak dom (drewniany - to jest niezmienne) do którego jednorazowo zjeżdża piątka dzieci z dziećmi własnymi, dom o wielu, wielu oknach, otwarty na ludzi. Dom re-kolecyjny. Do układania, kolekcjonowania siebie na nowo. Coachingowy, rozwojowy, szkoleniowy, warsztatowy. Pcha mnie ku temu skrzynka z narzędziami i wlane dary.

Nie wiem tylko, czy moja świeżo wyhodowana niezależność od posiadanej przestrzeni i odklejenie się od przedmiotów (ciagle za dużo ich) pogodzą się z Bieszczadami, z prawem świętym własności, które dopiero co zostało mocno rozjechane walcem przez "po co" i zdemaskowane we wszystkich aspektach ograniczających.

A na razie, po niebyłym all I need is my bike (nowe dętki niezbędne, a dziś święto nie-nabywania drogą kupna) oraz po byłych rozmowach trudnych i wściekłych****, świętujemy.

Znaczy, all about strawberries and vanilla cream.

And about music*****.

* z sentymentem do Leśmiana

**z sentymentem do Brownie!

***ten, kto nie boi się życia, nie boi się też śmierci.

****można się złościć, robić głupoty, nie mieć racji, być odpowiedzialnym w znaczeniu winnym, wściekać, wrzeszczeć i nadal być kochanym, i czuć się bezpiecznie. Wciąż mnie to dziwi, a cieszy tylko o tyle o ile potrafię w to uwierzyć - czyli jednak bardzo dziwi. I wdzięcznam.

*****eksploatuję bezpieczne, sprawdzone: FF, Beirut, Nosowska, Strachy, Kaczmar, White, Costas. I cieszę się z wydanej nareszcie płyty polskich rewellersów. Nie wiem tylko, po co tam Anita? Żeby podbić rynkowo nazwiskiem? Bo VoiceBand 100% testosteronowy lepiej brzmi.

Świeżo, jak przed wojną.