Mówią przeto, o ilem im podobny, że to mnie zaletą

A jeślim nie-podobna, to jestem socjopatyczną, nieczułą i obojętną na cierpienie zdzirą.

Tak. Jestem! Nie dawałam, nie daję i nie dam. Nie pozwolę, żeby mi ktoś dzieci oblepił serduszkami. Nie, nie, nie.

I nie chodzi o to, że mnie jakiś tam sposób bycia oraz styl przekazu medialnego wkurza do granic możliwości. I nie chce mi się tłumaczyć, że „ale robi tyyyyle dobra” nie jest dla mnie żadnym argumentem, bo przemyca to, co uznaję za zło. I nie będę dyskutować na zasadzie „a bo twoje dzieci nie musiały korzystać”. Logika na poziomie politycznej debaty. Nie podoba mi się bilans finansów, nie podoba mi się przystanek, całość mi się nie podoba. O tym, że sumiennie płacę składki i podatki, a enefzet Grzybkowi pomoże może, a może nie (zależy czy mu coś z akcji skapnie), nie chce mi się pisać. Przepraszam za imienne pokazanie palcem. Przykład. A jak już skapnie, to i tak się o to skapnięte nie dba, bo w końcu kolejna zbiórka zafunduje nowe. Wydatki wykreślone z planu budżetowego enefzetu. Za moje i Okruszyny składki jakiś prezes czy deerektor  pije kawkę, bo obie zarabiamy za mało, żeby starczyło na Karaiby. Wakacje funduje przemysł farmaceutyczny.  

Never, never, WOŚP enrahah. Razem z zusem, enefzetem i U2. Podłożyć bombę, zapalić lont i uciekać, choćby na Spitsbergen. Chociaż nie, w druga stronę. Wolę jednak odwilż.

I trochę jakby w temacie i klimacie – widzieliście?

Pójdę sobie posłuchać muzyki, wrocławskiej, Nataliowej, Wyspiańskiej i innej, 

czekając na jakiegoś wielebnego, który mnie pierwszy raz zobaczy na oczy, jako i ja jego.

Będę dzielna, ale w sumie po co, skoro jestem aspołeczna.