Cały wielki świat należy do mnie!

Warczy, straszy, groźnie ściąga brwi,

Byle jeneralisko, obwieszone gwiazdami.

- Panowie! Przestańcie udawać lwy!

Dowiedzcie się, że tutaj - My,

Zamyśleni przechodnie,

My jesteśmy tu jenerałami!

Nonszalancja, pompa, szlify, szyk,

Tajemnice sztabowe, adiutanci, bale,

Słówko rzuci - i robi się krzyk:

"Dziękujemy! Panie Jenerale!"

Śmieszne rzeczy. No, bo niby co?

Bierzcie ze mnie przykład: chodzę skromnie,

A mam władzę, panowie, ho-ho!

- Cały wielki świat należy do mnie!

Nie dosłuży się żaden z was

Do tej rangi - Wolnego Poety!

Bóg nie rzuci wam takich gwiazd

Na mundury i na epolety!

Nie powierzy wam żaden sztab

Naszych słodkich i strasznych sekretów!

Nie znajdziecie na żadnej z map

Tajemniczej ojczyzny poetów!

Wam - czerwone wyłogi za rzeź,

Za morderstwo, gwałty i pożogi!

My - do serca nagą rozdzieramy pierś:

Takie mamy szkarłatne wyłogi!

Z armat waszych - pocisków grad

Śmierć i dym zostawia, bomb Miotacze!

Ale życiem i ogniem

Nawet za tysiąc lat

Będą pękać naszych słów kartacze!

Więc przestańcie udawać lwy,

Śmieszni ludzie, obwieszeni gwiazdami.

Pamiętajcie, że tutaj - My,

Zamyśleni przechodnie,

My jesteśmy tu jenerałami.*

Cóż się stało, że czytam żydowskiego pacyfistycznego nihilistę? 

Ano, primo, miałam się odmóżdżać filmem o żeglowaniu, ale ściągnęło mnie na półkę z "Good morning, Vietnam!". Więc pacyfistycznie i nie ma wojen sprawiedliwych. 

Secundo, nie tylko Leśmianem, Lipską i Herbertem żyje dusza. Żydzi, prawnicy, poeci. 

Tertio, dziecię me w toku nauki przedferyjnej przyswajało historię metodą najłatwiejszą (via Kaczmarski, znaczy), potem zmieniło repertuar i jakoś poszło, aż do sedna doszło. 
A że mam nieuleczalną słabość do nowoczesnych aranżacji nieco przykurzonych wierszy, viola: 

Od Julka do Bolka wcale nie jest daleko, jeszcze zatem taka kocia perełka o tym drugim piórem pierwszego: 

Na płot, co własnym swoim płoctwem przerażony,

Wyziorne szczerzy dziury w sen o niedopłocie,

Kot, kocurzak miauczurny, wlazł w psocie-łakocie

I podwójnym niekotem ściga cień zielony.

            A ty płotem, kociugo, chwiej,

            A ty kotem, płociugo, hej!

Bezślepia, których nie ma, mrużąc w nieistowia

Wikłające się w plątwie śpiewnego mruczywa,

Dziewczynę-rozbiodrzynę pod pierzynę wzywa

Na bezdosyt całunków i mękę ustowia.

            A ty płotem, kociugo, chwiej,

            A ty kotem, płociugo, hej!** 


"Bez wody można przeżyć dwa dni, bez poezji - nie". Przez jakiś czas pamiętałam to jako stwierdzenie Baudelaire'a. A teraz mi świta że może to jednak Rilke? Nieistotne, ale zajmuje mi mózg. Nie mniej, poezja jest narzędziem do zatrzymywania czasu. I muzyka też. Oswajam burzę w sobie. 

* Julian Tuwim, Do jenerałów! 1922

** Julian Tuwim, Jak Lesman napisałby wierszyk "Wlazł kotek na płotek"