Expectare

Przygotowania odbywają się według zwykłego, corocznego schematu. Niemal jak w Passze Braci Starszych – według zawsze tych samych pytań, może nie dotykających istoty wiary, ale jednak…

- Gdzie patyczek do próbowania ciasta?

- Gdzie biały obrus?

- Czy ktoś widział serwetki?

- Gdzie dzwonek rezurekcyjny? (tak… używany raz w roku, i co roku poszukiwany, więc wiem na pewno, że w 2009 schowałam go w takie miejsce, żeby w tym roku obyło się bez szukania. Ba! Ale znaczy gdzie?!)

- Gdzie są świece? (kupione dwa dni temu)

I last, but not least – Gdzie są koszyczki na święcone? (p. pkt o dzwonku).

I już słyszę w wyobraźni dialog:

Ktoś: Co Ci się stało w oko?

Ja: Anioł mnie podrapał (zgodnie z prawdą).

Bo ja, w ramach ergonomii i porządku, chowając bożonarodzeniowy stuff, do pustego koszyczka na święcone włożyłam aniołka, który to właśnie dziś, wyskakując z owego zapomnianego ukrycia napadł mnie znienacka, w locie skrzydłem haracząc mi łuk brwiowy i skroń. Wyglądam przednio. Anioł gorzej, spadał spod sufitu i był ceramiczny. To jeden z tzw. trudnych prezentów, dostany od cioci-babci. Nie kwalifikował się do konkursu anielskich piękności, ale jednak…

W sumie, jakby co, zwalę winę na kota, bo kto o zdrowych zmysłach uwierzy, że zrobił mi to anioł?!

***

Kuchnia po malowaniu pisanek odgruzowana, pożywienie pobłogosławione, dzieciaki się kąpią, oczekiwanie zapełni mi prasowanie połączone z lekturą drugiej części „Ewangelii Jana”, w reżyserii Philipa Saville’a. Mnie drażni dubbing, jak zwykle, ale Latorośl zachwycony dokładnością adaptacji i tym, że wersety są cytowane, a nie streszczane.